-Ale...że...ja? - Spytałam zmieszana.
-Tak, ty! - Zdziwiłam się.
-Ale przecież, nie znamy się dobrze.Jak to sobie wyobrażasz? - Spytałam.
-I właśnie dobrze.Nie będzie to nudne.Będziemy ciągle dowiadywać się o sobie nowych rzeczy i byś jednocześnie blisko, jeśli chcemy. - Mówił dalej.
-Ja-ja nie wiem. - Wstałam i pobiegłam.Wykonując dalej tą czynność, myślałam nad tym.Czy to ma sens?Wiedzieć tak dużo, a właściwie nic?Albo może i to dobrze.Nadal miałam mętlik w głowie.W końcu dotarłam do krańca parku, gdzie znajdowało się małe urwisko, a na dole płynęła rzeka.Wiśnia tego roku była piękna. Usiadłam spokojnie, wsłuchując się w szum rzeki i śpiew ptaków.Chciałam, by ta chwila trwała wiecznie, ta bez zmartwień, obowiązków i wielu innych uciążliwych rzeczy.Chciałam zapomnieć.Nagle poczułam czyjąś dłoń na ramieniu.Wyrwała mnie od wszystkiego.Ciepła, męska dłoń pachnąca wanilią.I to ciepło, ciepło mojego serca, które sprawiło, że wszystkie wątpliwości znikły.Byłam wszystkiego pewna.
-Tak. - Szepnęłam i pocałowałam ta osobę, która zmieniła moje życie.Nasze dłonie nie były już tak samotne, jak kiedyś.Nasze usta poczuły ciepło.Nasze serca złączyły się w jedno...
<Kirito?Napiszesz coś tak poetyckiego, bijacz? xD>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz